Van Sarapiqui naar de Arenal vulkaan

Vandaag was een enerverende dag die begon met een levendige ontmoeting met de Boa Constrictor. Weliswaar een baby, maar toch...... Bijna hadden wij hem als verstekeling meegenomen onder de motorkap, maar daar werd letterlijk en figuurlijk een stokje voor gestoken, haha!
Voor ons ontbijt al waren werkmannen bezig met het dak van de bungalows, en tijdens ons ontbijt kwam een van hen naar de eigenaar Jean Pierre toe met iets om zijn arm. Direct werden wij erbij geroepen:" kijk een slang!" De tuinman zei dat het om een boa constrictor ging. Wij maakten foto's en aaiden hem op zijn uitnodiging en vervolgens werd er gezegd dat hij weer losgelaten kon worden. Dit deed de tuinman direct, maar dat bleek toch niet zo'n goed idee te zijn, want dit was dicht bij de keuken van Jean Pierre.
Beter idee: de parkeerplaats! Dus slang werd weer opgepakt, tuinman werd gebeten in zijn hand, maar dit gaf niets (!) want hij is niet giftig, het is namelijk een wurgslang! Okeeeeee! Op naar parkeerplaats en loslaten maar weer. Je raadt het al, hij ging ríchting onze auto, ónder onze auto, het wiel in, stak zijn kop nog door een van de gaten (foto) en ging weer terug, en verdween........ónder de motorkap! En wij moesten vertrekken naar ons volgende locatie....... Dus niet hè! Ik ga echt niet rijden als dat beest er nog in zit. De motor starten bracht ook geen oplossing, hij schrok er niet van. Dan de tuinmannen er maar bij halen en het hun probleem laten zijn! Ze gingen gewoon onder de auto liggen, motorkap open, en ja hoor, daar zat ie! Na ca 10 minuten hadden ze hem te pakken en kon ie worden vrijgelaten, op mijn dringende advies heel ver weg van de auto..... Dag slang, ga maar lekker het bos in. Pffffff...... Ik ga nu echt wel anders mijn dagelijkse rondje doen denk ik en zal in de hotelkamer ook iets beter om me heel kijken.

Afijn, dat meegemaakt te hebben, gingen we dus onze tocht vervolgen richting de Arenal vulkaan. Op zich verliep dat allemaal voorspoedig, we zagen mooie huizen en aftandse krotten, dit staat gewoon door elkaar. Daar waar wij vinden dat het niet bewoonbaar is, wonen gewoon hele gezinnen inclusief een dierentuin in. We hebben al twee aangereden hondjes langs de weg zien liggen. Die lopen voortdurend aan de rand van de 80km weg, maar ook fietsers en wandelaars nemen hun plek op de weg in.
Na ca 3 uur rijden was daar de afslag naar ons volgende hotel. Nog 12 km, piece of cake, we zijn er bijna! NIET dus! Dit laatste stuk duurde een uur! De weg leek wel een maanlandschap, of, om in termen van Costa Rica te spreken, een Vulkaanlandschap. De Munnikenweg is er asfalt bij. En dat 12 km lang!
Maar goed, deze inspanning werd beloond met een prachtige selfsuficated ranch aan het eind van de bewoonde wereld, en de voet van de vulkaan.
En op dit moment schrijf ik op ons balkon inclusief hangmat (die ik ga proberen te scoren) dit verslag, genietend van de kakofonie van geluiden van cycladen, kleine gifkikkers, waterval, muizen en wat al niet meer. De meegebrachte wijn smaakt goed. De enige pestkoppen die we ons kunnen bedenken zijn de muggen, die we halsstarrig op een afstand proberen te houden met deet, en nu ook met lange mouwen en lange pijpen (terwijl het onwijs warm en vochtig is). Die vochtigheid is heel ernstig hier. Vandaag heeft het ongeveer de hele dag geregend en om ons heen ziet het eruit alsof je door de tropische afdeling van een tuincentrum loopt waar boven juist de nevelberegener zijn werk heeft gedaan. Het regent hier elke dag wel, de ene keer langer dan de andere. Maar het is niet storend, want het blijft evengoed warm. Maar de koffers zijn inmiddels zwaarder geworden omdat de kleding allemaal klam is geworden, of het nou wel of niet gedragen is. Jij kent dat inmiddels, Marian. Ook het beddengoed voelt klam en ik vrees dat ik de wasjes die ik gepland had te doen, niet droog zal krijgen in de tijd dat we ergens twee nachten zijn. Binnenkort hebben we ons eerste drienachtelijk verblijf, dus ik gok daarop!
Morgen staat een Tour richting de Arenal, te paard op het programma en een Tour rond de ranch, waarin we alles te zien krijgen over de zichzelf bedruipende organisatie. We mogen helpen koeien melken en eieren rapen.
Ik heb zo'n voorgevoel dat ik morgen rond 05:30 uur in de hangmat te vinden ben, camera stand-by en genietend van de ochtendgeluiden want die zijn heel anders. Ben benieuwd of de brulapen ook hier te horen zijn.
Ondertussen maken wij ons zorgen om Europa. Waar zal het heengaan nu Frankrijk de IS bombardeert na de aanslag in Parijs.